Bir gün oturmuş soru çözüyordum. Evet biliyorsunuz ki emellerime ulaşamayıp yeni baştan başlamayı göze alan bir 2.yıl öğrencisiyim. Bana böyle denmesine de alışmış değilim açıkçası. 2.yıl öğrencisi. Sanki biraz şey gibi.. Neyse işte. Ayrıca söylemeden geçemeyeceğim boyuna Türkçe çalışmama birinin dur demesi lazım artık.
Her neyse, kendimi ders çalışmaya kaptırmışken bir şey öğrendim. Gerçekten inanmak istediğim birine dair. Evet bu kişi özel bir kişi.. Ne yazık ki o özelliğini de kaybetmiş oldu böylelikle. Sonra düşündüm, insanlara neden bu kadar yani kendimizi yıpratacak kadar güveniyoruz? Çünkü herkes hayatında böyle bir şey eminim yaşamıştır. İnsanlara güvenmeyin demiyorum, güvensizlikte büyük bir sorun. Sadece o insana bu kadar güvenmeseydim bu kadar üzülmezdim. Değil mi?
Sonucu da şöyle bağlamak istiyorum, herkes gidiyor ancak geriye sadece aileniz kalıyor. Siz kötü bir şey yapsanız da. Hayal kırıklığına uğratsanız da. Ya da ailenizden biri sizi hayal kırıklığına uğratınca da..
O yüzden kime ne kadar değer yüklediğinize dikkat edin ve ailenizin kıymetini bilin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder